Ήμουν σχεδόν σίγουρος, ότι προχωρώντας μόνος θα έφτανα στη λύση του μυστηρίου και ότι αυτή θα ήταν λυτρωτική. Δεν ήμουν αρκετά σίγουρος όμως με ποιον τρόπο λειτουργούσε αυτός ο μηχανισμός πομπού και δέκτη. Ο πομπός ήταν ένας; Εγώ; Οι δέκτες πολλοί; Ποιοι; Δεν υπήρχε διαφορετικός τρόπος να εξηγήσω το γεγονός ότι όλοι βρίσκονταν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με μένα. Και όλοι ήταν εν δυνάμει εχθροί σε αυτή την ατελείωτη παρτίδα σκακιού. Γι’ αυτό και γω τους απέφευγα ή αποφάσιζα ο ίδιος πότε θα τους συναντήσω. Είχαν τακτικό πλεονέκτημα, το οποίο ήταν αφάνταστα βασανιστικό για μένα, στην κατάσταση που βρισκόμουν. Κάθε συνάντηση επιβεβαίωνε τους φόβους μου. Οι τεχνικές που είχα επινοήσει, για να θολώνω τα νερά και να μην αποκαλυφθεί το σχέδιο μου μέχρι να φτάσω στην αποκάλυψη, δεν ήμουν βέβαιος, ότι απέδιδαν πάντα. Η βασική τεχνική, που συνήθως ακολουθούσα ήταν αυτή των τυχαίων και γρήγορων συνειρμών. Πίστευα ότι κανείς δέκτης δεν θα μπορούσε να παρακολουθήσει τον ειρμό, ή να προλάβει να βγάλει κάποιο νόημα. Στις στιγμές του μεγάλου πόνου αυτό έκανα, βυθιζόμουν σε μια αλληλουχία σκέψεων, ελπίζοντας ότι αυτός ο «θόρυβος» θα μου χαρίσει κάποιες πιο ιδιωτικές και όντως μοναχικές στιγμές.
Για κάποια περίοδο, πείστηκα πως αυτός ο καταιγισμός συνειρμών με οδηγεί και σε χρήσιμα συμπεράσματα, καθώς και με εντελώς τυχαίο τρόπο ξετρύπωνε νέα και σημαντικά στοιχεία, τα οποία τόσο καιρό ήταν θαμμένα ή απλά δεν αφορούσαν την όλη υπόθεση. Γιατί όλα είναι γύρω σου και ήταν πάντα εκεί. Αρκούσε λοιπόν, να τα περιεργαστώ πάλι, σαν να ήταν πρώτη φορά που τα έπιανα στα χέρια μου, και να τα ξανατοποθετήσω σε μια νέα θέση, στην θέση που τους άρμοζε για την ώρα, ίσως την πραγματική.
Και, τελικά, όλα συνδέονταν. Όλα όσα γνώριζα για όλα, ήταν όλα όσα γνώριζα για όλα, συν κάποια άλλα στοιχεία: αυτά που τα συνέδεαν με μένα και μεταξύ τους, αυτά που καθημερινά ανακάλυπτα, ψάχνοντας, εγώ, ο συνδετικός κρίκος όλων. Παλιά βιβλία, παλιά γραπτά μου, αλληλογραφίες μου, στοιχεία που είχα αφήσει ή είχαν αφήσει από εδώ και από κεί, όλα φυλάσσονταν ακόμα για να συμβάλλουν κάποτε στη λύση του υπέρτατου γρίφου. Μια λύση που θα έδινα εντελώς μόνος, αφού οι άλλοι αποδείχθηκε ότι γνώριζαν, ενώ εγώ δεν γνώριζα ότι γνώριζαν, με πρόδωσαν και δεν ήμουν εγώ ο προδότης, με εγκατέλειψαν και δεν ήμουν εγώ αυτός που χάθηκε, με μίσησαν και δεν ήμουν εγώ αυτός που με μίσησε.
Όσο έψαχνα, ένοχος, αλλά όχι ένοχος, συνειδητοποιούσα ότι όλοι γνώριζαν. Όλοι ήταν δέκτες και εγώ ο πομπός. Αλλά σαν να είχαν βάλει όλοι στοίχημα, σαν να είχαν ορκιστεί σε κάτι πολύ ιερό, κανείς δεν αποκάλυπτε. Το έβλεπα στα μάτια τους, ήμουν εγώ, αλλά δεν ήμουν, ήσαν αυτοί, αλλά δεν ήσαν. Άκουσα και είδα πολλά, που δεν θα έβλεπα ή θα άκουγα πριν αποκαλυφθούν όλα αυτά. Αναγκάστηκα να υπομείνω συμπεριφορές μικρές ή αλλόκοτες, χωρίς να αντιδράσω - αλλά πώς να αντιδράσω; Ήμουν ο ένοχος, αλλά ήμουν και ο ένας εναντίον όλων των άλλων, που δεν έπρεπε να αποκαλύψει το σχέδιό του, αλλά και που δεν ήταν έτοιμος ακόμα για την τελική κρίση. Δεν είχε χαθεί τελείως ο παλιός κόσμος, ο κόσμος στον οποίο επιθυμούσα να δικαστώ, ώστε και να λυτρωθώ. Θα τα εξηγούσα όλα, θα τα παραδεχόμουν όλα, ελπίζοντας σε μια συγχώρεση και πως να μην την κέρδιζα αν έφτανα ως εκεί. Είχε απλά εκτοπιστεί από τον νέο-αποκαλυφθέντα κόσμο, αυτόν που κρυβόταν τόσα χρόνια και αυτόν που αποκάλυψα για να αντιστρέψω το βέλος της ενοχής, να μετατραπώ από θύτη σε θύμα, και να φτάσω μόνος μου στη λύτρωση.
